Mulgas Adventure Tours
Okay here we goooo. Poging nummer 2. Aangezien de word op mijn laptop helaas niet wilt werken probeer ik mijn blog te typen in een "geleend" internet documentje. Maar aangezien ik hier ook gratis hostel wifi aan het "lenen" ben, is het afwachten of hij alles bewaard of halverwege stopt. Lets keep our fingers crossed.
Als ik het me goed herinner heb ik mijn laatste blog afgesloten rond zaterdagmorgen/zaterdagmiddag. Dus ik zal hier oppikken waar ik gebleven was. Zondag morgen was het om 7uur tijd om afscheid te nemen van iedereen, ofja iedereen behalve Gavin want hij ging me naar Sydney brengen. S'morgens dus optijd op en de laatste dingen regelen en toen moest ik gedag zeggen tegen de kindjes en Caroline. En gedag zeggen is een ding, maar gedag zeggen en niet weten wanneer en of je ze weer ziet maakt het toch moeilijker. Wat natuurlijk inhield dat ik zowat het huis uit ben gerend met tranen in mijn ogen, maar toch niet gehuild. Wie had dat verwacht. Gavin was er in ieder geval blij mee aangezien hij zich nog al ongemakkelijk voelt bij huilende personen. De 7uur durende rit naar Sydney ging erg snel voorbij en voor ik het door had waren we dus alleweer bij Janelle. En toen begonnen de tranen dus, het moment dat ook Gavin weg ging en ik besefte dat dat deel van mijn leven nu voorbij is. Waardoor ze daar thuis dus zaten met een sombere Amber, wat we hebben opgelost met het kijken van Chickflicks. Eigenlijk zou ik zondagavond al naar Sydney gaan, maar aangezien het weer onzettend vies was (en ik niet wou gaan) ben ik een nachtje bij Caroline's moeder gebleven.
De volgende morgen heb ik de trein gepakt om naar de stad te gaan. Eenmaal daar aangekomen heb ik me ingecheckt bij het hostel en ben ik vervolgens wat gaan rondzwerven in de stad. Hier ben ik naar het powerhouse museum gegaan. Het museum opzich vond ik niet heel spectaculair, op het ruimte stuk na. Maar ze hadden een DC legends tentoonstelling wat ik dus wel erg interessant vond. Daarna nog wat meer rondgezworven tot het 6uur was en ik de lichtjes van ViVid kon zien. Het was heel erg mooi, maar aangezien ik het verrekte koud had ben ik toen maar snel naar het hostel gevlucht. Waar ik erachter kwam dat mijn waterfles had gelekt en alles in mijn tas nat had gemaakt. Jep ik weet het, goed begin Amber. Maar ook dat hebben we weer opgelost en vervolgens heb ik de hele avond besteed aan het kletsen met 2 van mijn kamergenoten. Wat een sociale mensen kun je toch vinden in een hostel, wie had dat nou gedacht!
En toen was het dinsdagmorgen, wat inhield dat het avontuur nu toch echt ging beginnen! Na zo stil mogelijk al mijn spullen bij elkaar te hebben geraapt was het tijd om naar het vliegveld gegaan. Daar aangekomen heb ik gewacht op Loes en zijn we samen gaan inchecken. Easy geen probleem, dus toen wachten en toen boarden. En toen zaten we in het vliegtuig. Waar ik dus nog steeds absoluut niet van hou. Wat een horror. Maar ik heb het overleefd, en om kwart over 1 kwamen we aan op het vliegveld van Ayers Rock oftewel Uluru. Hier moesten we wachten tot 2uur en zouden we worden opgehaald door onze tourguide. En daar kwam om 2uur een roze bus aanrijden, yes een zeer mooie roze bus, met een buschauffeur die geweldig is. Wat ik heb geleerd deze paar dagen is dat je de volgende dingen nodig hebt om een goede tourgids te zijn: 1. Een hele hoop filmmuziek en slechte muziek om tijdens je de busrit te vermaken 2. zeer slechte humor. Hmmm, misschien heb ik toch mijn roeping gevonden.
Vanaf het vliegveld zijn we rechtstreeks doorgereden naar de grote rode rots, oftewel Uluru. En wauw wat een gezicht, dan zie je toch ineens na al die plaatjes de beroemde rots in het echt. We hebben de halve rout langs de zijkant gedaan, wat achteraf meer survival dan wandelen was. Het had de afgelopen dagen namelijk ontzettend veel geregend, wat inhield dat het hele wandelpad onderwater stond. Maar hallelujah voor Janelle want we hadden op zondag mijn schoenen nog een paar keer ingespoten. Waardoor ik op het einde een van de weinige was met droge voeten. De tocht was mooi, het landschap was erg indrukwekkend en ik voelde me helemaal geweldig. Ash heeft ons vervolgens weer opgehaald en toen zijn we naar een uitkijkpunt gegaan om nog wat afstandfoto's van Uluru te maken en hier met een snack en sparkly wine naar de zonsondergang te kijken. En toen was het alweer tijd om naar het kampterrein gegaan, waar we in swags gingen slapen! Yeeey, hier had ik dus naar uit gekeken. Maar helaas besloot het te regenen die avond.. Wat inhield dat we nog altijd buiten sliepen alleen onder een afdakje, waardoor we geen sterretjes konden zien, helaas.
En toen werden we wakker, veelste vroeg, om 5uur namelijk. Het was tijd om al onze spullen in te laden te ontbijten en weer in de bus te klimmen. Ash reed ons naar een uitzicht punt van waar we Uluru en Kata Tjuna konden zien, en de zonsopgang konden bekijken. Jep veel zonsopkomsten en ondergangen tijdens deze trip. Helaas was het erg bewolkt wat ons dus niet de mooiste zonsopkomst gaf, maar het was nog steeds geweldig. Vanaf daar reden we door naar Kata Tjuna waar we ongeveer 2/2,5 uur hebben gewandeld. En wat een gweldige tocht was dit, het was echt adembenemend. Lekker een beetje klimmen en klauteren, dat deed me er toch maar weer aan denken waarom ik Noorwegen altijd zo geweldig vond. Na deze tour gingen we terug naar het kampterrein voor een lunch. En na de lunch waren we aan het afwassen en hadden we het over het eten, want ja waar praat je anders over met totaal vreemde. En ik dacht dat ik de gewoon beef had zitten eten, maar nee. Wat bleek, het avondeten was kangoeroe en de burgers tijdens de lunch waren kameel. Interessant, zeer interessant. Ik moet zeggen kameel heeft toch wel mijn voorkeur. Dat was een goeie burger. Denk je dat ze die ook in Nederland verkopen? Als iemand dit weet, let me know please! Na het eten en afwassen hebben we alle spullen weer op de bus geladen en was het een ongeveer 3uur durende rit in de roze bus naar ons nieuwe kampterrein. Hier samen gegeten en toen een perfecte avond gehad. We zaten met zijn alle om een kampvuur, er waren verhalen, er was een gitaar, er werd gezongen, het was perfect! Als ik een favoriete avond zou moeten kiezen staat deze toch wel ver bovenaan het lijstje.Maar toen... dumdumdum... We hoorde ineens geritsel in de tent, waarop iemand de grap maakte "Must be a dingo". Voor de gene die het niet weten, een dingo is basically een wilde hond. Maar toen keek ik eens om mee heen en dacht hmm, ik tel 25 personen, iedereen is hier. Waarop Ash opvliegt om een dingo uit de tent te jagen die het op ons eten gemunt had. En toen was het tijd om te slapen want iedereen was natuurlijk in een zombie staat na zo'n lange dag. En slapen hield in dat we onze swags uitrolde bij het kampvuur om het hier heel cosy te maken. Terwijl we een schitterende sterrenhemel hadden, ik heb er eigenlijk geen worden voor. Het was echt geweldig. En ondertussen hoorde we om ons heen aan alle kanten dingos huilen. Het was perfect.
Al was de morgen iets minder perfect.. Het was om 5 uur namelijk weer tijd om op te staan, wat inhield dat het verrekte koud was. Maar toch sta je dan op en ontbijt je, om vervolgens alle zooi bij elkaar te rapen en weer in de bus te stoppen. Vanaf hier vertrokken we namelijk naar Kings Creek of Kings Canyon. Hier zoude we weer een zonsopgang gaan kijken, maar om deze te bekijken moest we eerst Hartattack hill beklimmen. O god, mijn conditie is dus echt helemaal niets waard. Maar ik heb de top bereikt en heb het overleefd. En de zonsopgang was zeer pretty. De hele tocht was heel erg pretty. We hebben zelfs de "Garden of Eden"bezocht en ik heb er een appel gegeten. Ik weet alleen niet meer of dit een goed of een slecht iets is, naja wat maakt het ook uit. Deze tocht duurde ongeveer 3 tot 4 uur. Hierna zijn we terug gegaan naar het kampterrein voor een 2e ontbijtje.En toen was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en met een andere chauffeur genaamd Sam mee te gaan naar Alice Springs.
Maar nee daar houd het avontuur nog niet op. Om te beginnen hadden we het hilarische toeval dat Sam Nederland geweldig vind. Al heeft hij er afgelopen jaar maar 3 weken doorgebracht, hij had toch wat Nederlands woorden opgepikt. Voornamelijk om Loes en mij gek te maken aangezien het begon met, bitterballen, vlaflip, frikandel speciaal, kip sate etc etc etc. Ja daar krijg je honger van. Het was een ongeveer 5 uur durende rit naar Alice Springs en onderweg maakte we een stop. En kregen we van onze tour een gratis ritje op een kameel!! Ja een kameel!! En aangezien wij natuurlijke goede Nederlanders zijn moesten we dit accepteren, ik bedoel maar, het was gratis. Dit was awesome en hilarisch en alles tegelijk. Al voelde ik me vrij schuldig aangezien ik gister nog een van zijn vriendjes had opgegeten. Maar het was het zeker een ervaring!
Nu verblijven we in een hostel en Alice Springs en vliegen we morgenavond naar Cairns om daar onze reis te vervolgen. Ik weet dat dit een lang verhaal is en volgens mij ben ik nog de helft vergeten. Het komt er op neer dat het een ontzettend geweldige reis was. Een super begin van dit grote avontuur. En een aanrader voor iedereen. Ik kan Mulgas Adventures aanraden #ashtag #ashisthebesttourguideever. En mijn persoonlijk favoriet was Kata Tjuna, ben benieuwd hoe andere erover denken. Volgens mij zou ik zo nog een paar a4tjes kunnen vol schrijven/typen met hoe awesome dus was, dus ik ga maar snel.
Ik zal jullie proberen zo vaak mogelijk een jaloersmakend verhaal te geven, maar ja hostel internet, dat is niet alles natuurlijk.
Foto's volgen.
Veel liefs, van een overenthousiaste Amber.
Afscheid
Dit is mijn laatste update vanaf het thuisfront. Dus ik zal jullie de laatste updates geven over wat er in de laatste 2 weken allemaal is gebeurd.
Mijn laatste blog sloot ik af voordat de familie thuis kwam, wat dus iets meerdan 2 weken geleden was. En wat was het huis ineens weer vol met leven. De week nadat de familie thuis was gekomen had ik nog vrij. Deze week heb ik dus besteed aan het uitsorteren van mijn spullen het inpakken van mijn koffer en het leegruimen/poetsen van mijn slaapkamer. Want afgelopen zaterdag begon ik weer met werken wat inhield dat mijn kamer klaar moest zijn, aangezien ik daarna geen tijd meer had om alles uit te zoeken. Op vrijdag heb ik dus bijna alle spullen verhuisd naar de logeerkamer. En in het weekend heb ik samen met de meisjes de laatste dingen verplaatst en toen gepoetst. Die zaterdag en zondag waren mijn laatste dagen alleen met de meisjes. En we hadden een erg gezellig weekend, met films, tenten en lekker veel knutsels.
En toen was het maandag, wat inhield dat ik smorgens in de auto stapte om naar Dubbo te rijden. Hier aangekomen lekker geluncht, wat laatste dingetjes aangeschaft en toen naar het treinstation, waar ik onze nieuwe au pair heb opgehaald. Wat dus een 3uur durende rit naar huis inhield met iemand die ik nog nooit had gezien of gesproken. Maar ook dat ging prima. Het was een gezellige rit en we hebben veel gepraat. En toen kwamen we weer aan in Walgett. De spanningen zaten er inmiddels wel in bij Morgan maar al snel kwamen we erachter dat dat helemaal niet nodig was. De meisjes waren enorm enthousiast en het was vanaf het eerste moment allemaal prima.
Dinsdag begon ik weer met werken, normaal zou het dus inhouden dat Matilda naar childcare zou gaan en Charlotte naar preschool. Maar onze kleine Matilda was ziek, dus is ze de hele week met ons thuis gebleven. Wat toch ook allemaal prima was. Als ik terug kijk op die laatste 3 werkdagen stelde het allemaal vrij weinig tot niks voor. Vooral omdat er een nieuwe au pair is, wat voor de kids natuurlijk heel interessant is. Daardoor heb ik een paar erg relaxte werkdagen gehad. En toen was het donderdag en ik was jarig. Jeeeej, 21! Van Caroline en Gavin had ik de week ervoor al mijn verjaardagscadeau gekregen, wat dus mijn backpack was. Maar in de morgen hadden ze toch nog wat kleinigheidjes voor me. En toen was het staren naar mijn doos van thuis, want ik vond dat ik toch moest wachten tot het ook mijn verjaardag was in Nederland voor ik hem kon open maken. Waar verjaardagskaarten inzaten van het thuisfront. En slingers! Dus nadat we Charlotte hadden afgezet op preschool hebben Morgan en ik de slingers opgehangen. En wat voelde het meteen al veel meer als een verjaardag.Het was een gezellige dag, met een lekkere chocoladetaart als toetje. En toen zat het erop. Mijn au pair dagen zitten erop.
Vrijdag was dus weer een vrije dag, die begon met het doorgeven van de au pair telefoon aan Morgan. Wat het allemaal ineens nog veel officiëler maakt. En toen was het mijn koffer na het postkantoor brengen, maar toen... Aangekomen op het postkantoor, konde ze mijn koffer niet verzenden want het was te zwaar. Ja te zwaar, de weegschaal zei letterlijk OUCH!.... Dus toen weer naar huis om de inhoud van mijn koffer te verdelen tussen het koffer en een doos. En toen weer terug, en o god. De kosten. Laten we het erop houden dat het een zwarte dag was en we er niet meer aan terug gaan denken. Waar het om gaat is dat het nu veilig onderweg is naar huis. S'avonds ben ik samen met Caroline en Morgan naar een mexicaanse avond geweest en het was erg gezellig.
Wat ons aanbrengt bij zaterdag, oftewel vandaag. Op het moment ben ik al de overgebleven kleren nog aan het wassen en dan ga ik mijn backpack inpakken. Vandaag is dus mijn laatste dag met de familie. En al heb ik heel veel zin in het volgende avontuur en ben ik ook weer blij als ik naar huis ga. Ik vind het afschuwelijk om afscheid te moeten nemen. Gavin had me al gevraagd hoelang ik morgen in de auto zou gaan huilen, we hebben er maar een half uur van gemaakt. En dan zien we wel hoe dat gaat. Vandaag dus nog een gezellige dag hebben. Enmijn tijd hier afsluiten metGavins heerlijkeMexicaans eten.En dan vertrekken we morgenvroeg om 7uur richting Sydney, waar Gavin me heen gaat brengen. Endan begint het avontuur!
Ik ga proberen regelmatig een blog te schrijven en foto's te posten, maar aangezien ik nietweetwanneer ik internet zal hebben is dat natuurlijk evenafwachten. Ik probeer ookregelmatig dingen op fb en snapchat te plaatsen. Zodat jullie allemaal een beetje op de hoogte blijven.
En dat waren dus 8 maanden. Ik heb een geweldige tijd hier gehad, met een geweldige familie. En ook al wasWalgett niet dat spectaculair. Iksta nog steeds 100% achter mijn keuze. Het is eensuper ervaring geweest enhet is zeker een aanrader voor iedereen die geen idee heeft wat die met zijn leven wilt doen!(Of gewoon een gabyear wilt).
Dankjewel allemaal voor het lezen van mijn blogs en voor alle lieve berichtjes en kaarten die deze kant op gestuurd zijn.
De komende 3 maanden heb ik dus geen adres en kan ik dus ook geen post ontvangen.
Dus we sluiten dit bericht maar afmet,
tot over 84 dagen!
Liefs, Amber
Home Alone en andere avonturen.
Hi allemaal,
Inmiddels is er alweer een maand voorbij sinds mijn laatste blog. (Er werd me helemaal niet op gewezen dat het al een tijdje geleden was) Nadat ik thuis kwam van mijn avontuur in Sydney kon ik weer aan werk, waarvan de eerste week schoolvakantie was. In eerste instantie zou alleen Charlotte thuis zijn gedurende de dag en zou Matilda gewoon naar childcare gaan. Helaas werd ze een beetje ziekjes wat inhield dat ik met 2 kiddos thuis zat inplaats van 1. Maar ook die dagen gingen gewoon voorbij, wat daarbij goed hielp was het feit dat we nu Netflix hebben. Waardoor we allerlei leuke (nieuwe) films konden kijken. De dagen bestonden dus voor een tijdje weer uit werken en vrije dagen, waarin ik natuurlijk niet veel bijzonders heb gedaan. Maar toen kwam mei kijken en hadden we wat om naar uit te kijken. De familie ging op vakantie! Wat dus inhoud dat ik 2 weken lang het rijk voor mij alleen had. Ofja mij en ozzie, we kunnen de hond natuurlijk niet vergeten.
Op vrijdag 6 mei vertrok de familie op vakantie en begon ik met mijn eerste sociale activiteit.Nee het is geen typfout, ik ben sociaal geweest doen. En er is me natuurlijk al op gewezen dat dit een beetje aan de late kant is, maar hey beter laat dan nooit toch. Nu moet ik natuurlijk ook even uitleggen met wie ik sociaal ben gaan doen, en nee dit waren niet mijn leeftijdsgenoten. Ik heb mijn vrijdag doorgebracht met de mevrouw van de bieb. Op vrijdag waren ze bezig met de voorbereidingen van de Walgett Show. Christine (de mevrouw van de bieb) moest zorgen voor de plaatsing en inschrijvingen van de bloemen. En hier ben ik dus mee gaan helpen. Het was een erg gezellige middag en de tijd vloog voorbij. En nee ik heb totaal geen verstand van bloemen, vandaar dat ik voor de veilige optie ben gegaan en me bezig heb gehouden met de inschrijvingen en het maken van kaartjes. En nu zul je misschien denken, "en dat noem je een gezellige activiteit". Ja dat doe ik zeker, ik heb me namelijk prima vermaakt.
De paar dagen die hierop aansloten heb ik voornamelijk besteed aan het uitpluizen van netflix en presto. Op woensdag ben ik naar Dubbo gegaan. En ook die 3 uur durende rit was weer zo voorbij. In dubbo heb ik voornamelijk mijn tijd besteed aan het inslaan van de laatste dingen voor mijn backpack avontuur. Wat ook inhield dat ik me bezig moest gaan houden met mijn afscheidscadeau voor de familie. Wat een horror, ik had natuurlijk geen idee wat ik moest kopen. Mijn eerste idee was namelijk om een scrapbook te maken, helaas aangezien ik hier weinig tot geen materialen heb (en er geen mogelijkheid is tot foto's bestellen in Walgett). Heb ik dit idee moeten uitstellen tot ik weer thuis ben. Na 2 dagen rond dwalen had ik eindelijk mijn cadeaus voor de meisjes bij elkaar, maar nog steeds had ik totaal geen idee wat ik voor Caroline en Gavin moest kopen. En dan begin je op gegeven moment natuurlijk wel te stressen. Toch moest ik uiteindelijk de hoop opgeven dat ik iets zou vinden in Dubbo. En zo begonnen we op donderdag weer met de reis naar huis. Het viel me toen toch wel in hoe ik dat ga missen, die grote open vlakte, weinig tot geen verkeer, het is een heerlijk gevoel om zo rond te rijden. Maar wat ik zeker niet ga missen zijn al de dode kangoeroes aan de kanten van de weg. Ik word er iedere keer weer somber van.
Op vrijdag besloot ik om het rondje dorp maar weer eens te gaan maken, mijn eerste stop was bij Stones Throw, het cafe inclusief een leuke winkel (ik snap nog steeds niet wat zo'n leuke winkel in Walgett doet). Ik dacht dat het een slim idee was om het personeel te vragen voor wat hulp bij mijn afscheidscadeau voor Caroline en Gavin. En hulp kreeg ik. Voor ik uberhaupt klaar was met mijn verhaal was een van de dames al weg om iets uit de winkel te halen. Kennelijk waren Caroline en Gavin er al een tijdje over bezig maar hadden ze het nog niet gekocht, wat dus perfect was voor mij. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar hallelujah, wat was ik blij! Vervolgens maakte ik natuurlijk een stop bij de bieb. Hier vroeg Christine of ik van het weekend mee wou naar een workshop. Ik had geen idee wat het in ging houden, maar het was een creatieve workshop dus ik dacht waarom niet. Zo reed ik op zaterdagmorgen dus naar de showground en wat bleek toen we daar kwamen, het was een workshop hoeden maken. Mijn eerste instinct was natuurlijk "waar ben ik nu weer beland". De workshop werd gegeven door Waltraut, een Oosterijkse die nu in Australië woont. De workshop begon basically met haar levensverhaal, waarmee ze de helft van de groep aan het janken kreeg. Ze was een vreemde, maar ontzettend inspirerende vrouw. Na 2 volle dagen, kwam ik trots thuis met mijn hoed. En al heb ik lang niet zoveel gedaan als sommige van de andere dames, ik heb me zeker wel vermaakt en ben trots op mezelf voor het eindresultaat. Als ik nog ooit zo'n workshop zou volgen heb ik nu een beter idee van wat ik zou willen en kunnen. Nu ben ik alleen nogvol verwachting aan het wachten op de foto's van de eindresultaten.
En toen was het alweer maandag en zaten mijn 2 weken allleen thuis er alweer bijna op. Maandag morgen vertrok ikoptijd richting Lightning Ridge. Onderweg daarheen kwam ik Emu's tegen en toen moest ik natuurlijk stoppen om foto's te maken. Aangezien ik nog niet eerder de kans had gehad om ze in het wild te fotograferen. Wat inhield dat ik tegelijkertijd met de tour bus aankwam bij de touristen informatie. Na wat awkward gezwaai om de aandacht van de chauffeur te kregen snel de auto geparkeerd en de bus in gegaan. Na wat basic uitleg over opaal, vertrokken we richting Lunetic Hill. Het was ontzettend bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven, huizen die bijna uit elkaar lijken te vallen, zonder verharde wegen. Geen straatnamen, of huisnummers. Alleen maar chaos. Vervolgens zijn we in een opaal mijn geweest, wat inhield dat we een hele hoop trappen naar beneden en weer naar boven moesten. Het is erg bijzonder met hoeveel passie sommige mijners praten over het werk. Maar oke, toen ik die bedragen hoorde besloot ik ook bijna om naar de Ridge te verhuizen. Vervolgens gingen we nog een kijkje nemen bij Amigo's Castle. Over lifegoals gesproken. Amigo is een fulltime mijner, die op een dag besloot om een kasteel te bouwen. Maar aangezien hij doordeweeks werkt had hij alleen de weekenden om aan zijn kasteel te werken. Spoel 20 jaar verder in de tijd en dan heb je een kasteel. Ongelofelijk om te zien vooral als je erbij nadenkt dat 1 man dit allemaal zelf heeft gedaan. Natuurlijk was ik dus foto's aan het maken van het kasteel en opgegeven moment komt er een koppel aan en vraagt of ze een foto voor me kunnen maken met mij erop. Dus ik dacht natuurlijk "hmm, misschien verstandig anders doet mam me wat als ik thuis kom". Dus de man maakt wat foto's en ondertussen praten we, waarbij natuurlijk de vraag komt waar kom je vandaan. Waarop ik reageer "Holland". En hierop kreeg ik een reactie die ik niet verwachte, ik kreeg namelijk het antwoord "Oh, waar in Nederland?". Jahoor wij Nederlands zitten overal, zelfs in de outback van Australië. Na even te hebben gepraat was het weer tijd om in de bus te stappen. Na nog wat te hebben rondgereden kwam de tour tot een einde. Na veel goede wensen, en pas op tijdens het reizen, was het weer tijd om in de auto te stappen en richting huis te rijden. Eenmaal in Walgett aangekomen stopte ik nog even bij de bieb en kreeg ik een nieuwe uitnodiging van Christine voor een art workshop op woensdag. Alweer dacht ik dus, "waarom niet".
Op dinsdag heb ik gepoetst en gelezen en op woensdag heb ik gepoetst en vervolgens weer sociaal gedaan. Het was een erg gezellige middag en volgende week gaan we weer op herhaling (zolang mijn werkschema niet veranderd tenminste). Nu is het inmiddels alweer donderdag, ik heb vanmorgen de laatste klusjes gedaan. Het huis is weer schoon en opgeruimd (op mijn slaapkamer na). En het leek me dus een goed idee om jullie nu even een update te geven voor de familie thuis komt en de chaos weer uitbreekt.
Ik heb inmiddels minder dan 3 weken over met het gezin, waarvan in de laatste week onze nieuwe au pair al komt. Ik ben langzaam bezig met het sorteren van mijn spullen en het inpakken van mijn koffer. Ik weet nog niet helemaal hoe ik me voel bij het vertrek, ik heb ontzettend veel zin in het volgende avontuur, maar vind het ook hartstikke eng. En ik kan nu al huilen bij de gedachten van het afscheid, maar ik kijk er ook erg naar uit om naar huis te gaan. Ik probeer er maar niet teveel bij stil te staan en probeer het allemaal maar op me af te laten komen.
Ik zal voor ik vertrek nog een blog plaatsen, wat dus over ongeveer 2 weken zal worden.
Liefs uit het nog altijd zonnige Australië.
PS. er zijn nieuwe foto's te vinden in de Walgett en Lightning Ridge map.
Sydney Part 2
Afgelopen vrijdag 8 April om 09.40 begon de reis weer. Eerst te lang in de bus zitten om vervolgens veelste lang in de trein te zitten naar Sydney. Maar hey, ik mag niet klagen, ik moet blij zijn dat ik uberhaupt in de stad kan komen vanuit Walgett. Toen ik om 8uur eindelijk aankwam op het station werd ik opgehaald door Janelle en James. Vervolgens was het nog ongeveer een half uur naar mijn huis voor de komende paar dagen. Mijn week in Sydney begonnen met een avond MW3 met James. Wat vervolgens de lijn legde voor ongeveer de rest van de week haha.
Zo begonnen we ook de zaterdagmorgen weer op de bank met de xbox. S'middags ben ik gaan winkelen in Rouse Hill. Het was namelijk tijd om mijn electronica te gaan vervangen en ik was er liever maar gewoon vanaf.Nu een paar honderd dollar armer en een computer en camera verder. Na vervolgens nog wat te hebben rond gezworven kwam James me ophalen en zijn thuis verder gegaan met gamen tot Janelle terug kwam van het werk. Ze hadden namelijk een familie dinner gepland bij Dee Why beach. Dit hadden ze alleen al gepland voordat de klok werd verzet, zonder er over na te denken. Wat inhield dat het donker was tegen de tijd dat we daar aankwamen. De zee konden we misschien niet zien, maar we konden we hem wel ruiken en horen, dus voor mij was het nog steeds geslaagd. Met zaklampen hebben we in de rotsen gezocht naar krabben, visjes en een ander vreemd dier? organisme? waarvan ik de naam niet meer weet. En vervolgens was het tijd om eten te halen wat we graag bij het strand wilde opeten. In eerste instantie was het natuurlijk de bedoeling om fish and chips te eten, maar wij settelde al gauw voor wat anders. En wat een heerlijk broodje kip was dat, ik droom er een week later nog steeds van. Alleen Janelle hield vol 'Ik ging naar de zee voor vis, dan eet ik ook vis'. Wat me natuurlijk direct aan mam deed denken, wat die heeft altijd precies dezelfde instelling.
De zondag zijn we opbezoek gegaan bij Janelle. Ze werkt in het weekend in het kleine restaurant dat bij een soort van natuurpark/tuinen ligt. Hier hebben we rondgewandeld in de tuinen en vervolgens wat gedrinken. Na een tijdje weer naar huis gegaan om nog wat meer te gamen. En savonds na het eten nog tot half10 aan tafel zitten praten. Wat een gezelligheid.
Op maandag ben ik zelf weer eens op avontuur uit gegaan. Ik dacht ga een poging toen tot winkelen, maar na half in slaap te zijn gevallen in de trein, was ik natuurlijk niet meer helemaal in de winkel stemming. Dus vervolgens maar wat rondgedwaald door Sydney om vervolgens de trein te pakken naar een andere wijk. Om hier mijn Nederlandse travelbuddy te ontmoeten. Het blijft iedere keer weer vreemd om hardop Nederlands te praten. Samen een ijs gegeten om vervolgens weer de trein terug richting mijn tijdelijke huis te nemen. Ik was er al van overtuigd dat we een super reis zoude gaan hebben, maar nu heb ik er nog meer vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen. Op het station kwam Janelle me ophalen, vervolgens zijn we bij haar vader op bezoek gegaan. Hierna moest Janelle voor het werk nog wat medicijnen afgeven bij een verzorgingstehuis. Ook hier ben ik gezellig mee naar toe gegaan en heb ik nog kunnen praten met een van de inwoners. Vervolgens hebben we ons eten opgehaald en zijn we naar huis gegaan om te eten.
Dinsdag morgen ben ik met James naar de film geweest. 'Huntsman; winter's war'. Het was een goede film, al vond ik het verhaal zelf niet heel spectaculair. Maar dat maakt niet uit, want de bioscoop zelf was het meer dan waard. We gingen naar de dichtsbijzijnde bioscoop. En als ik je vertel hoe lang die er als is ga je het niet geloven. 100 jaar! Het was een 100 jaar oude bioscoop. Van buiten valt het allemaal wel mee, maar als je binnen stapt is het ineens een andere wereld. Wat een baan als je daar zou kunnen werken. Hierna zijn we weer richting huis gegaan, wat voor mij inhield dat ik auto's wisselde. Ik ben vervolgens namelijk met Joanna gaan winkelen. Het was geen heel geslaagde missie, maar het was gezellig. Dus dat maakt natuurlijk veel goed. De avond was na het eten weer gevuld met videogames.
Wat ons inmiddels aanbrengt bij de woensdag en eigenlijk ook mijn laatste dag. S'ochtends moesten we er redelijk optijd uit en zijn we met de bus naar de stad gegaan en vervolgens met de ferry naar de dierentuin! Hier konden we in een, ski lift? ik kan helaas niet op een ander meer toepasselijk woord komen. En werden we naar het bovenste stuk van de dierentuin gebracht.De dierentuin staat bekend om het uitzicht en wauw, wat was dit geweldig. De giraffen hebben inderdaad het beste uitzicht van de stad. We hebben allerlei dieren gezien. En zijn naar de zeehonden en vogel shows geweest. En wat hebben we gelachen. De vogelshow zou heel sierlijk en mooi moeten zijn. Nou dat zijn niet echt de woorden die ik zou gebruiken om de show te beschrijven. Er was namelijk een adelaar die meedeed aan de show. En oke hij deed pas 6maanden mee, maar dan nog. Hij was rond aan het vliegen en wou op gegeven moment gaan landen. Maar op het laatste moment dacht hij ineens, 'owh nee dit is geen boom, het is een grote vrouw'. Waarbij hij haar net miste en vervolgens in de struiken in vloog. En je zou denken dat is nog niet zo erg, maar nee hij zat vast. Hij kon niet meer uit de struik waarbij iemand dus in de struik moest klimmen om hem eruit te gaan halen. Het was een hilarisch gezicht. Na de dierentuin zijn we weer met de ferry terug gegaan naar de stad. Ook hier gebeurde er iets waar je eigenlijk alleen maar mee kan lachen. We liepennamelijk gewoon door de straat en opeens worden we aangesproken door een vrouw. En ipv een van de 2 Australiërs de weg te vragen, vraagt ze mij de weg. Ik begon natuurlijk te lachen waardoor een antwoord geven lastig was. James heeft haar toen de weg gewezen. Tot zover heb ik geleerd dat ik er Australisch uitzie, maar zodra ik begin te praten verraad ik mezelf. Al is mijn accent kennelijk wel minder geworden. In de stad hebben we wat window shoppen gedaan. En vervolgens gingen we weer met de bus naar huis. En jahoor ik voelde me direct weer een kind, want wat voor bus kwam daar aanrijden. Het was een dubbeldekker. Jo en ik zijn natuurlijk snel naar binnen geraced en hebben ons een plaatsje bovenin in de voorkant bemachtigd. Zeker een hoogtepunt van de dag! Vervolgens naar huis gegaan, nog wat gegamed. Na al die tijd gaan we nog steeds af in hetzelfde level.. En vervolgens mexicaans gehad voor het eten. Daarna samen met Janelle afgewasssen. En toen samen op de bank 'My life in Ruins' gekeken. Wat een goede afsluiting van een mooie week.
Donderdag dus weer optijd op en de trein en de bus terug naar huis. De terugweg voelt altijd een stuk langer. Misschien kwam dat ook omdat ik geen zin had om terug te gaan naar Walgett. Na 6 maanden ben ik het namelijk wel een beetje beu. Maar toen de bus aankwam werd ik opgewacht door 2 super enthousiaste en blije kinderen, wat natuurlijk heel veel goed maakt. Nu geniet ik nog van mijn laatste beetje rust en dan gaan we een drukke werk week tegemoet. Wat zijn we toch dol op de schoolvakanties. De tijd vliegt inmiddels voorbij, aangezien we nog maar ongeveer andere half maand over hebben. Ik heb ontzettend veel zin in mijn volgende avontuur. Ik probeer langzaam de laatste dingen te regelen, wat voornamelijk inhoud dat ik veel lijstjes maak.
Het weer is nog steeds warm en zonnig op het moment, al begint de temperatuur langzaam te dalen. Hopelijk houd dat in dat hij in Nederland langzaam begint te stijgen. Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat daar!
tot snel, liefs,
Update
Hi guys!
Sorry dat ik even afwezig ben geweest, ik ben niet echt in de goede stemming geweest om te schrijven. Laten we het maar gewoon een 'Writersblock' noemen. En aangezien ik vanaf morgen een drukke week tegemoet ga maak ik vandaag de tijd om jullie weer even op de hoogte te brengen. Dus nu krijgen jullie gewoon 2 verhalen in 1 dag, wat een feest.
In mijn laatste verhaal had ik het over de zoektocht naar een nieuwe au pair. We hebben inmiddels een Au pair gevonden. Een Amerikaanse. Ze begint hier op 1 Juni, dus ongeveer een week voordat ik weg ga. Het is nog even afwachten wie haar gaat inleren. Dat is afhankelijk van Caroline's werkschema. Maar het lijkt me persoonlijk erg leuk om te doen, so we'll see. Helaas blijft ze maar 3 maanden. De reden dat ze toch komt is omdat het heel moeilijk was om een au pair te vinden die kon beginnen rond de tijd dat ik weg ga. En er waren veel au pairs voor augustus/september. Dus nu zou het iets makkelijker moeten zijn om een hierna weer een au pair te vinden die voor een langere tijd wilt blijven. Ik heb haar nog niet ontmoet, dus ik ben erg benieuwd :).
Verder hebben we Matilda's 3e verjaardag gevierd, wat groeien ze toch snel op.. Ik vind het een gigantisch verschil tussen hoe ze nu is en hoe ze 6 maanden geleden was. Het was een mooi verjaardagsfeest. Natuurlijk waren het wel een paar hectische dagen, maar het was het zeker allemaal waard. Het feest had alleen maar Matilda-veilig eten, dus het was een schitterend gezicht om haar te zien zitten tussen de rest van de kinderen en zich nergens zorgen over te hoeven maken. De bananenchips zijn mijn persoonlijke favoriet, yum.
En verder, hmm, ik heb tussendoor een hoop werk dagen gehad. Wat voornamelijk inhoud dati k veel knutsel en films kijk. Yes, ik heb het al eens gezegd en ik zeg het nog eens, au pair zijn is een geweldige baan.
Ik ben de zaterdag en zondag met pasen op en neer gereden naar Lightning Ridge om daar naar het paas festival te gaan. Dit was een nieuwe en bijzondere ervaring. Het helpt natuurlijk mee dat Lightning Ridge zelf al een erg bijzondere plaats is, met officieel 2000 inwoners en meer dan 7000 postadressen. Zoals Caroline en Gavin het noemen, de perfecte plek om te verdwijnen. Nu zou je denken dat ze er heel subtiel mee om willen gaan, maar nee. Bij binnekomst in De Ridge stond er een inwonersaantal bord en ipv een aantal, stond er een vraagteken.Hier heb ik was rondgewandeld op de zaterdag. Op zondag ben ik terug gereden en kwam ik er vervolgens achter dat ik mijn portomonee was vergeten... Yes, heel slim, hoe ik het voor elkaar heb gekregen snap ik nog steeds niet. Dit hield in dat ik helaas geen Dutch Pancakes, oftewel poffertjes, kon eten. Ja over toeval gesproken, er was een ware poffertjes kraam op het festival. Vervolgens ben ik naar de biggetjes race gaan kijken. Dat was ongelofelijk schattig. En vervolgens na nog wat meer te hebben rondgedwaald ben ik maar weer naar huis gereden. Het festival zelf was een erg bijzonder gezicht. Ik hoop binnekort nog eens terug te gaan naar De Ridge om een tour in een van de opaal mijnen te doen.
Verder heb ik nog een keer opgepast bij een collega van Caroline. Heb ik het extra baantje als schoonmaker op me genomen, nadat onze schoonmaker ineens verhuisd was. En heb ik op de kids gepast samen met Gavin's moeder.
Time flies.
spannend nieuws!
Hi allemaal!
Ik zit op het moment op mijn slaapkamer vloer met de laptop op het bed. Fijn muziek te luisteren via nederland.fm terwijl Matilda rondjes danst in mijn kamer op de muziek. En nu denken jullie natuurlijk vertel het spannende nieuws nu maar gewoon. Maar zo makkelijk komen jullie er niet vanaf! Ik moet natuurlijk eerst een hele hoop onzin vertellen en de iets minder spannende dingen, voor ik vertel wat ik wil vertellen.
Laten we beginnen met het hoe het gaat met de zoektocht naar een nieuwe au pair. Caroline heeft iemand gevonden die ze erg aardig vind en heeft haar de au pair positie aangeboden. Ik heb zelf inmiddels ook contact met haar gehad en ze lijkt me inderdaad een erg aardig persoon. Na haar een peptalk over Walgett te hebben gegeven en haar te hebben gezegd dat ze er maar gewoon voor moet gaan, zijn we nu op het punt dat we allemaal vol spanning wachten of ze ja of nee gaat zeggen. Als ze ja zegt zijn we allemaal blij, want het is natuurlijk erg fijn als het geregeld is. We komen namelijk steeds dichter bij mijn vertrek. En als ze nee zegt houd dat in dat Caroline weer helemaal opnieuw moet beginnen met haar zoektocht. Spannend dus. Fingers crossed en hopen dat we het snel weten. (Ik hoop dat ze me vanavond kan vertellen wat het word). Helaas voor jullie houd dat in dat jullie moeten wachten tot mijn volgende verhaal, I know, flauw van mij :).
Oke wat heb ik nog meer te vertellen. Over 15 dagen zit ik op de helft van mijn verblijf in Australië. Wat ik dus erg leuk vind. Begrijp me niet verkeerd ik vind het nog altijd heel leuk hier, maar ik vind de gedachten van als ik naar huis kan ook wel fijn. Grote kans dat die gedachten drastisch veranderen wanneer ik aan het rondreizen ben, maar dat zien we dan wel weer! Op het moment ben ik een van de volgens mij weinige personen die wel weer naar huis wil. Ik lees in de facebook groepen namelijk alleen maar verhalen van mensen die absoluut niet willen gaan. Misschien dat het te maken heeft met het feit dat ik hier nu gewoon leef zoals ik thuis leef (niet zo heel spectaculair dus), en dat zal inderdaad anders zijn als je in een grote stad leeft. Maar op het moment geniet ik nog van de rust en kijk ik uit naar het moment dat mijn volgende avontuur gaat beginnen.
Nu beginnen we met een beetje spannend nieuws, ofja het is niet echt spannend dit nieuws, meer enthousiast en leuk. In mijn vorige Sydney verhaal heb ik verteld dat ik weer terug zou gaan, aangezien ze me nog zoveel meer woude laten zien. Deze week is nu dus eindelijk gepland en vastgezet. En van 8 tot 14 April is het dus zover en ga ik weer naar Sydney om te verblijven bij Caroline's moeder, broer en zus. Wat ik allemaal ga doen weet ik nog niet, dit gaan we over 2 weken bespreken wanneer Caroline's moeder hierheen komt voor Matilda's verjaardag. Ik ga in die week in ieder geval proberen wat af te spreken met mijn Travelbuddy zodat we kunnen ontmoeten voor we gaan reizen. Ja dat hoor je goed mijn travelbuddy, waarbij we dus aankomen bij het laatste onderwerp, het spannende nieuws!
Een paar weken geleden ben ik lid geworden van een hoop groepen op facebook en actief opzoek gegaan naar een travelbuddy om mee te gaan rondreizen. Ik ben hier opgegeven moment in contact gekomen
met een Nederlands meisje wat rond dezelfde tijd wilde vetrekken. Nu had zij alleen al een plan voor wat ze wilde gaan doen. Nu kwam ik erachter dat ik dit dus eigenlijk wel een erg leuk plan vond.
Het is anders dan wat ik in gedachten had, maar het is zeker een goed begin van mijn avontuur. Vandaag heb ik deze reis betaald, vandaar dat ik vandaag ook de tijd neem om jullie op de hoogte te
brengen hiervan! Oke nu hebben jullie ondertussen wel lang genoeg gewacht en zal ik eindelijk vertellen wat we ongeveer zullen gaan doen op deze reis!
Het begint op 6 Juni wanneer ik hier zal vertrekken richting Sydney. Om de volgende dag samen met Loes (mijn Nederlandse travelbuddy) naar Alice Springs te vliegen en vanuit hier een tour naar
Uluru te doen. Vanaf hier gaan we naar Cairns waar we Malin zullen ontmoeten (onze Noorse travelbuddy). En vanuit Cairns zullen we gedurende 30 dagen naar Byron reizen. Tijdens deze reis gaan we
naar the great barrier reef, slapen we in een regenwoud, bezoeken we het witste strand ter wereld en nog ontzettend veel meer. Ik wil natuurlijk niet te veel verklappen anders zit er geen spanning
meer in mijn volgende verhalen!
Ik heb hier nu dus nog iets meer dan 3 maanden over, in deze tijd zal ik waarschijnlijk nog wat kleine tripjes gaan maken, wanneer en wat weet ik nog niet precies. Maar ik zal jullie natuurlijk op de hoogte houden.
Hopelijk overleven jullie de winter thuis een beetje, ik geniet hier nog steeds van een lekker warme zomer. Hoelang dit nog door zal gaan weet ik niet. Maar voor nu kunnen we nog gewoon naar buiten in shorts en een hempje.
Tot snel.
Liefs,
halverwege het eerste avontuur
En dan is Januari alweer voorbij. Inmiddels ben ik alweer 4 maanden in het buitenland en dus ook alweer 4 maanden met mijn familie, wat inhoud dat ik officieel halverwege mijn au pair avontuur ben. Op het moment is het een vreemd gevoel, de tijd gaat snel en langzaam tegelijk. Er zijn dagen waarbij ik het gevoel heb dat ze niet voorbij gaan, maar als je dan terug kijkt en ziet hoeveel je er al achter je hebt, lijkt het ineens heel snel te gaan. Halverwege mijn avontuur betekend dat Caroline inmiddels bezig is met het mailen en interviewen (dit weekend) van nieuwe au pairs, wat raar is omdat wij beide het idee hebben dat ik er net ben. Wat eigenlijk ook waar is, maar zo gaat het au pair leven. Bij deze wou ik jullie graag even updaten over wat ik de afgelopen weken heb gedaan (niet veel) en plannen voor de komende weken (redelijk unknown). So let's begin.
Zoals jullie in mijn vorige verhaal hebben gelezen begon het jaar goed met nieuwjaar in Sydney. Nadat ik thuis ben gekomen van Sydney kon ik weer aan het werk, stiekem toch wel fijn om terug in een ritme te komen. Maar deze werkweek was toch wel wat interresanter dat de weken die ik normaal zou hebben. Aangezien we midden in de zomervakantie zaten, was er namelijk geen pre-school en childcare. Wat inhield dat ik van 7uur sochtends tot 6uur savonds alleen was met de kids en ja de kleine monstertjes eten je energie! Gelukkig had ik na deze week genoeg tijd om uit te rusten aangezien de familie op vakantie ging, wat voor mij dus inhield dat ik heerlijk alleen thuis was! En wat heb ik genoten. Nu vragen jullie je natuurlijk af wat ik heb gedaan in deze week vol vrijheid? Helemaal niks en het was awesome! Natuurlijk heb ik wel mijn avondcheck met de paraplu moeten doen om er zeker van te zijn dat er geen creapy monsters of inbrekers ofso in de schaduw zaten, maar he, better safe then sorry. Maar overal ben ik er nu redelijk van overtuigd dat ik het misschien toch wel aan zou kunnen om op mezelf te wonen (zonder mezelf helemaal paranoide te maken). Maar ook die week en vrijheid gingen weer voorbij en toen was het tijd voor nog een lange week met de kids. Al was deze week toch iets gemakkelijker aangezien childcare weer begon, wat inhield dat ik 2 dagen alleen had met de oudste, wat de mogelijkheid gaf voor bakken en bordspelletjes.
Inmiddels is Januari dus alweer voorbij gevlogen en zitten we in Februari. En om de maand opnieuw goed te beginnen had ik besloten om nog maar eens naar Dubbo te gaan. Ik wou namelijk graag een film zien in de bioscoop en had het geluk dat deze niet draaide in Narrabri, naja dan maar een uurtje extra onderweg voor de film! In eerste instantie was het het idee om met de bus te gaan, maar aangezien de Camper op keuring moest kon ik een lift krijgen van Gavin. Wat dus wel inhield dat ik vroeg uit bed moest want we vetrokken om 6uur. Maar het was het waard, want wat een schitterende zonsopgang kon ik zien vanuit de auto. Het is vreemd en moeilijk om te beschrijven hoe het was om de zonsopgang te zien in zo'n locatie. Het woord dat steeds naar boven blijft komen is Oneindig. Want zo ziet het eruit, alles is vlak rond om je heen waardoor je alle kleuren perfect in elkaar ziet overgaan. En dan even op dat moment merk je pas hoe klein je bent op de wereld. Om deze gedachte te vervolgen met hoe vreemd het is dat de wereld zo is gedraaid dat terwijl de zon bij jullie onderging hij hier aan het opkomen was. Wat nog wat extra nadruk geeft op het feit hoe klein een persoon is op de wereld. Maar ook de zon kwam gewoon op en toen was het nog een lange rit verder. In Dubbo de morgen met Gavin en Charlotte doorgebracht aangezien ik toch nog niet in mijn motel terecht kon. Na het inchecken terug na het centrum om ontbijt/lunch oftewel brunch te hebben en toen ervan door in mijn eentje. Na wat rond te hebben gesnuffeld in de winkels, vond ik het een goed idee om een mooie bank uit te zoeken en om daar te gaan zitten lezen tot de film begin. En toen was het tijd en kon ik eindelijk naar de film waar ik al zolang op aan het wachten was! Voor iedereen die intresse heeft de film heet the 5th wave en het was een goeie film, maar had een irritant einde (dat was het enige woord dat enigzins netjes was, zodat ikhet kon beschrijven, we willen het natuurlijk wel familievriendelijk houden). Ik zal er verder niet op in gaan want ik wil natuurlijk geen spoilers geven! Na de film terug na het motel, aangezien Dubbo kennelijk erg bekend staan om zijn criminaliteit leek het me geen slim idee om laat nog over straat te gaan zwerven. Dus nu gaan we even in op het motel gedeelte, ik was zeer enthousiast. Het was mijn eerste keer in een echt motel en ja er was een bijbel in het nachtkastje. Net zoals in de films. En de meeste mensen zullen weten hoe ik ben met films en begrijpen dat als er film dingen in het echt gebeuren, dat gewoon geweldig is. Geen verdere uitleg nodig. De volgende dag nog wat rondgezworven en gelezen en toen met de bus terug naar huis waar ik begroet werd door een paar zeer enthousiaste kindjes, wat natuurlijk altijd leuk is. Nu is donderdag bijna voorbij voor mij, wat inhoud dat het morgen vrijdag is en ik weer kan gaan werken. Gelukkig is de dag nog niet over en kan ik over een paar uur genieten van zelfgemaakte pizza van de BBQ, yum. Om de avond af te sluiten met ons mam op skype.
Ofcourse zal ik jullie op de hoogte houden over mijn volgende plannen, ik ga proberen in de komende maanden nog wat meer van de omgeving te zien, dus zodra de roosters van maart en april op de kalender staan kan ik een goed plan maken. Ook ben ik mijn best aan het doen om wat meer vorm te geven aan mijn travel plannen, voor mijn volgende avontuur. Maar momenteel gaat dit langzaam, maar ook dat zal vast wel goed komen. Kunnen altijd nog improviseren onderweg.
125 done, 205 to go. See you soon!
Liefs x
Sydney
Laten we deze keer beginnen met Happy New Year iedereen!
Deze reis begon op maandag morgen 28 December, om 09.40 vertrok de bus in Walgett richting Dubbo. Deze reis zou 3uur en 40 minuten duren en viel reuze mee, eenmaal aangekomen in Dubbo was het even wachten op de trein die me naar Penrith zou brengen, waar ik vervolgens 6 en een half uur in moest zitten. Maar ook deze reis viel mee, het gaf me een goede gelegenheid om aan de Hunger Games te beginnen en ik moet toegeven, het zijn erg goede boeken. Toen de trein om kwart voor 9uiteindelijk aankwam in Penrith stond de hele familie me op te wachten, moeder, broer, zus en zelfs de zus' vriend. Dus na een gezellige rit terug naar hun huis, wat geklets na aankomst, was het toen toch tijd voor bed. De volgende morgen optijd vertrokken zodat James (Caroline's broer) me kon voorstellen aan hun favoriete familie strand. Na een uur in de auto te hebben gezeten en een half uur door het bos te hebben geklauterd kwamen we aan op een mooi klein strandje. Weinig mensen daar dus ideaal. Het was ongelofelijk hoe helder het water was, ik kon er helemaal in lopen en kon nog steeds mijn eigen voeten zien. Dat is me toch wel even een verandering van de stranden die wij hebben in Nederland. Na hier wat te hebben gezwommen begon de weg terug naar de auto. En omg, dat viel tegen. Ik dacht dat ik om zou vallen, in mijn gedachten was berg beklimmen altijd erg gemakkelijk, dat is het nu ondertussen dus niet meer.... Uiteindelijk toch aangekomen bij de auto, wat geluncht en toen weer terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen samen met James MW2 (Modern Warfare 2) gespeeld tot dat Joanna (Caroline's zus) zover was en toen was het op naar Janelle (Caroline's moeder)'s werk. Vanuit daar met zijn 3e verder naar de Blue Mountains, waar ze me verschillende uitzicht punten hebben gezien. Ze wouden me nog veel meer laten zien maar we hadden niet genoeg tijd, wat inhield dat ik maar heb beloof dat ik in Maart of April weer terug zal komen. Wat ik natuurlijk helemaal niet erg vind! In een gezellig dorpje in de mountains gegeten, vervolgens verder gereden gestopt voor warme chocomel en de weg verder vervolgd. Om rond half11 weer thuis aan te komen en naar bed te gaan. Waarbij we aanbelanden op woensdag. Woensdagmorgen optijd vertrokken richting het centrum, wat vanuit hun nog ongeveer een uur rijden was. Eenmaal in de stad aangekomen op de ferry richting Manly gegaan daar wat gedronken en weer terug op de ferry richting de harbour. Toen vervolgde we de reis naar de Botanic Gardens, waar we hebben gegeten in een te fancy restaurant (eens en nooit meer) en waar onze serveerster Nederlands bleek te zijn. Over toeval gesproken. Hierna nog wat rondgedwaald door de stad, kaarsjes op gestoken voor Opa en Opa en toen was het tijd om Jenny te ontmoeten. Na een gezellig drankje met Jenny in de Opera Bar kwam James ons ophalen, hij moest zijn drums gaan klaar zetten voor het optreden op NYE. Jenny kwam gezellig mee. Nadat alles was opgezet was het tijd om weer naar huis te gaan. Thuis nog wat gegamed, gezellig gegeten met James en Janelle en vervolgens om 8uur naar bed, want wat voelde ik me toch ellendig.. Toen brak donderdag aan, oftewel oudjaarsdag en ik voelde me nog ellendig. Maar mooi niet dat dat me ging stoppen, dus om half11 zat ik fijn in de trein richting het Centrum. Om 1uur Jenny ontmoet een mooi plekje gevonden vanaf waar we de Harbour bridge goed konden zien en toen was het kamperen voor de rest van de dag. Maar wij waren totaal niet voorbereid.. En ik kan je vertellen dat als je in de volle zon zit met 32C dat je dat niet lang volhoud. Na ongeveer anderhalf uur dus een paraplu gekocht en wat was die schaduw toch fijn. De rest van de dag doorgekomen door korte tripjes voor ijs en snacks. Om 9uur de vuurwerk show voor de families en het was erg mooi. Waarop wij verwachten dat mensen naar huis zouden gaan maar nee het was net zo druk als daarvoor. De laatste 3uur gingen langzaam maar ook die gingen voorbij waarop het 12uur was en wij de spectaculaire vuurwerk show konden bekijken. Hetwas erg mooi en daarna ben je toch even sprakeloos. Na het vuurwerk begonnen we onze weg te maken richting het kasteel (ons meeting point met James). En toen was het nog een uurtje wachten, waarin we veel mensen hebben bekeken en waarin Jenny het voor elkaar kreeg een schattige Duitser te beledigen. Vervolgens richting huis en toen we om 4uur eindelijk thuis waren was ik moe. Niet dat dit veel uitmaakte want de volgende morgen werd ik als nog om 9uur wakker. Wat inhield dat jullie allemaal nog steeds in 2015 leefde terwijl ik al even in 2016 zat, wat ik stiekem toch wel grappig vond. De vrijdag niet veel gedaan, ander half hunger games boek gelezen en s'avonds gezellig film gekeken. Zaterdag om 10uur de trein richting de stad, eenmaal aangekomen op Centraal was de weg vinden toch moeilijker als ik dacht en het helpt niet als de plaats waar jij bent niet op de kaart staat. Gelukkig was de eerste persoon die ik de weg vroeg heel aardig en is ze bijna de hele weg met me meegelopen. Na een beetje zoeken uiteindelijk toch aangekomen bij het Lyric waar ik 5 andere au pairs ontmoeten. Ik moet zeggen het was ontzettend vreemd om na 3maanden waar Nederlands te praten tegen een echt levend persoon. Met zijn alle wat gegeten en toen terug naar het Lyric want om 2uur begon Matilda the musical. Het was een erg leuke musical, leuke energieke nummers met goede choreografie. Helaas was niet alles helemaal de verstaan, de Aussie accents hielpen natuurlijk niet mee haha. Maar de muziek maakte het goed voor de woorden die je niet mee kreeg. Hierna nog wat gedronken met een paar au pairs en toen richting huis. Eenmaal thuis aangekomen mijn koffer gepakt, gezellig aan de telefoon gehangen met Janelle (die ondertussen in Walgett was) en toen nog wat meer MW2 gespeeld. Zondag morgen om 06.45 op om om 08.06 de trein te hebben, waarna een lange dag volgende om vervolgens om 18.00 weer terug in Walgett te zijn. Toen we bijna terug waren wel een spannend momentje gehad, want ja hoor ik heb vanuit de bus mijn eerste levende kangoeroes gezien in het wild! Het was awesome om ze te zien rondhuppelen. Ik ben na de 10 gestopt met tellen haha! Nu is de maandag alweer halverwege om wat inhoud dat ik alweer bijna aan het werk kan. Jaja het is niet helemaal vakantie.
Ik heb genoten van deze mooie week in Sydney en kijk nu al uit naar de week in Maart of April dat ik weer terug kan. Hopelijk hebben jullie allemaal een goeie nieuwjaar gehad.
Liefs, vanuit het nu koude en natte Australië <3