Hi allemaal,

Inmiddels is er alweer een maand voorbij sinds mijn laatste blog. (Er werd me helemaal niet op gewezen dat het al een tijdje geleden was) Nadat ik thuis kwam van mijn avontuur in Sydney kon ik weer aan werk, waarvan de eerste week schoolvakantie was. In eerste instantie zou alleen Charlotte thuis zijn gedurende de dag en zou Matilda gewoon naar childcare gaan. Helaas werd ze een beetje ziekjes wat inhield dat ik met 2 kiddos thuis zat inplaats van 1. Maar ook die dagen gingen gewoon voorbij, wat daarbij goed hielp was het feit dat we nu Netflix hebben. Waardoor we allerlei leuke (nieuwe) films konden kijken. De dagen bestonden dus voor een tijdje weer uit werken en vrije dagen, waarin ik natuurlijk niet veel bijzonders heb gedaan. Maar toen kwam mei kijken en hadden we wat om naar uit te kijken. De familie ging op vakantie! Wat dus inhoud dat ik 2 weken lang het rijk voor mij alleen had. Ofja mij en ozzie, we kunnen de hond natuurlijk niet vergeten.

Op vrijdag 6 mei vertrok de familie op vakantie en begon ik met mijn eerste sociale activiteit.Nee het is geen typfout, ik ben sociaal geweest doen. En er is me natuurlijk al op gewezen dat dit een beetje aan de late kant is, maar hey beter laat dan nooit toch. Nu moet ik natuurlijk ook even uitleggen met wie ik sociaal ben gaan doen, en nee dit waren niet mijn leeftijdsgenoten. Ik heb mijn vrijdag doorgebracht met de mevrouw van de bieb. Op vrijdag waren ze bezig met de voorbereidingen van de Walgett Show. Christine (de mevrouw van de bieb) moest zorgen voor de plaatsing en inschrijvingen van de bloemen. En hier ben ik dus mee gaan helpen. Het was een erg gezellige middag en de tijd vloog voorbij. En nee ik heb totaal geen verstand van bloemen, vandaar dat ik voor de veilige optie ben gegaan en me bezig heb gehouden met de inschrijvingen en het maken van kaartjes. En nu zul je misschien denken, "en dat noem je een gezellige activiteit". Ja dat doe ik zeker, ik heb me namelijk prima vermaakt.

De paar dagen die hierop aansloten heb ik voornamelijk besteed aan het uitpluizen van netflix en presto. Op woensdag ben ik naar Dubbo gegaan. En ook die 3 uur durende rit was weer zo voorbij. In dubbo heb ik voornamelijk mijn tijd besteed aan het inslaan van de laatste dingen voor mijn backpack avontuur. Wat ook inhield dat ik me bezig moest gaan houden met mijn afscheidscadeau voor de familie. Wat een horror, ik had natuurlijk geen idee wat ik moest kopen. Mijn eerste idee was namelijk om een scrapbook te maken, helaas aangezien ik hier weinig tot geen materialen heb (en er geen mogelijkheid is tot foto's bestellen in Walgett). Heb ik dit idee moeten uitstellen tot ik weer thuis ben. Na 2 dagen rond dwalen had ik eindelijk mijn cadeaus voor de meisjes bij elkaar, maar nog steeds had ik totaal geen idee wat ik voor Caroline en Gavin moest kopen. En dan begin je op gegeven moment natuurlijk wel te stressen. Toch moest ik uiteindelijk de hoop opgeven dat ik iets zou vinden in Dubbo. En zo begonnen we op donderdag weer met de reis naar huis. Het viel me toen toch wel in hoe ik dat ga missen, die grote open vlakte, weinig tot geen verkeer, het is een heerlijk gevoel om zo rond te rijden. Maar wat ik zeker niet ga missen zijn al de dode kangoeroes aan de kanten van de weg. Ik word er iedere keer weer somber van.

Op vrijdag besloot ik om het rondje dorp maar weer eens te gaan maken, mijn eerste stop was bij Stones Throw, het cafe inclusief een leuke winkel (ik snap nog steeds niet wat zo'n leuke winkel in Walgett doet). Ik dacht dat het een slim idee was om het personeel te vragen voor wat hulp bij mijn afscheidscadeau voor Caroline en Gavin. En hulp kreeg ik. Voor ik uberhaupt klaar was met mijn verhaal was een van de dames al weg om iets uit de winkel te halen. Kennelijk waren Caroline en Gavin er al een tijdje over bezig maar hadden ze het nog niet gekocht, wat dus perfect was voor mij. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar hallelujah, wat was ik blij! Vervolgens maakte ik natuurlijk een stop bij de bieb. Hier vroeg Christine of ik van het weekend mee wou naar een workshop. Ik had geen idee wat het in ging houden, maar het was een creatieve workshop dus ik dacht waarom niet. Zo reed ik op zaterdagmorgen dus naar de showground en wat bleek toen we daar kwamen, het was een workshop hoeden maken. Mijn eerste instinct was natuurlijk "waar ben ik nu weer beland". De workshop werd gegeven door Waltraut, een Oosterijkse die nu in Australië woont. De workshop begon basically met haar levensverhaal, waarmee ze de helft van de groep aan het janken kreeg. Ze was een vreemde, maar ontzettend inspirerende vrouw. Na 2 volle dagen, kwam ik trots thuis met mijn hoed. En al heb ik lang niet zoveel gedaan als sommige van de andere dames, ik heb me zeker wel vermaakt en ben trots op mezelf voor het eindresultaat. Als ik nog ooit zo'n workshop zou volgen heb ik nu een beter idee van wat ik zou willen en kunnen. Nu ben ik alleen nogvol verwachting aan het wachten op de foto's van de eindresultaten.

En toen was het alweer maandag en zaten mijn 2 weken allleen thuis er alweer bijna op. Maandag morgen vertrok ikoptijd richting Lightning Ridge. Onderweg daarheen kwam ik Emu's tegen en toen moest ik natuurlijk stoppen om foto's te maken. Aangezien ik nog niet eerder de kans had gehad om ze in het wild te fotograferen. Wat inhield dat ik tegelijkertijd met de tour bus aankwam bij de touristen informatie. Na wat awkward gezwaai om de aandacht van de chauffeur te kregen snel de auto geparkeerd en de bus in gegaan. Na wat basic uitleg over opaal, vertrokken we richting Lunetic Hill. Het was ontzettend bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven, huizen die bijna uit elkaar lijken te vallen, zonder verharde wegen. Geen straatnamen, of huisnummers. Alleen maar chaos. Vervolgens zijn we in een opaal mijn geweest, wat inhield dat we een hele hoop trappen naar beneden en weer naar boven moesten. Het is erg bijzonder met hoeveel passie sommige mijners praten over het werk. Maar oke, toen ik die bedragen hoorde besloot ik ook bijna om naar de Ridge te verhuizen. Vervolgens gingen we nog een kijkje nemen bij Amigo's Castle. Over lifegoals gesproken. Amigo is een fulltime mijner, die op een dag besloot om een kasteel te bouwen. Maar aangezien hij doordeweeks werkt had hij alleen de weekenden om aan zijn kasteel te werken. Spoel 20 jaar verder in de tijd en dan heb je een kasteel. Ongelofelijk om te zien vooral als je erbij nadenkt dat 1 man dit allemaal zelf heeft gedaan. Natuurlijk was ik dus foto's aan het maken van het kasteel en opgegeven moment komt er een koppel aan en vraagt of ze een foto voor me kunnen maken met mij erop. Dus ik dacht natuurlijk "hmm, misschien verstandig anders doet mam me wat als ik thuis kom". Dus de man maakt wat foto's en ondertussen praten we, waarbij natuurlijk de vraag komt waar kom je vandaan. Waarop ik reageer "Holland". En hierop kreeg ik een reactie die ik niet verwachte, ik kreeg namelijk het antwoord "Oh, waar in Nederland?". Jahoor wij Nederlands zitten overal, zelfs in de outback van Australië. Na even te hebben gepraat was het weer tijd om in de bus te stappen. Na nog wat te hebben rondgereden kwam de tour tot een einde. Na veel goede wensen, en pas op tijdens het reizen, was het weer tijd om in de auto te stappen en richting huis te rijden. Eenmaal in Walgett aangekomen stopte ik nog even bij de bieb en kreeg ik een nieuwe uitnodiging van Christine voor een art workshop op woensdag. Alweer dacht ik dus, "waarom niet".

Op dinsdag heb ik gepoetst en gelezen en op woensdag heb ik gepoetst en vervolgens weer sociaal gedaan. Het was een erg gezellige middag en volgende week gaan we weer op herhaling (zolang mijn werkschema niet veranderd tenminste). Nu is het inmiddels alweer donderdag, ik heb vanmorgen de laatste klusjes gedaan. Het huis is weer schoon en opgeruimd (op mijn slaapkamer na). En het leek me dus een goed idee om jullie nu even een update te geven voor de familie thuis komt en de chaos weer uitbreekt.

Ik heb inmiddels minder dan 3 weken over met het gezin, waarvan in de laatste week onze nieuwe au pair al komt. Ik ben langzaam bezig met het sorteren van mijn spullen en het inpakken van mijn koffer. Ik weet nog niet helemaal hoe ik me voel bij het vertrek, ik heb ontzettend veel zin in het volgende avontuur, maar vind het ook hartstikke eng. En ik kan nu al huilen bij de gedachten van het afscheid, maar ik kijk er ook erg naar uit om naar huis te gaan. Ik probeer er maar niet teveel bij stil te staan en probeer het allemaal maar op me af te laten komen.

Ik zal voor ik vertrek nog een blog plaatsen, wat dus over ongeveer 2 weken zal worden.

Liefs uit het nog altijd zonnige Australië.

PS. er zijn nieuwe foto's te vinden in de Walgett en Lightning Ridge map.