Okay here we goooo. Poging nummer 2. Aangezien de word op mijn laptop helaas niet wilt werken probeer ik mijn blog te typen in een "geleend" internet documentje. Maar aangezien ik hier ook gratis hostel wifi aan het "lenen" ben, is het afwachten of hij alles bewaard of halverwege stopt. Lets keep our fingers crossed.

Als ik het me goed herinner heb ik mijn laatste blog afgesloten rond zaterdagmorgen/zaterdagmiddag. Dus ik zal hier oppikken waar ik gebleven was. Zondag morgen was het om 7uur tijd om afscheid te nemen van iedereen, ofja iedereen behalve Gavin want hij ging me naar Sydney brengen. S'morgens dus optijd op en de laatste dingen regelen en toen moest ik gedag zeggen tegen de kindjes en Caroline. En gedag zeggen is een ding, maar gedag zeggen en niet weten wanneer en of je ze weer ziet maakt het toch moeilijker. Wat natuurlijk inhield dat ik zowat het huis uit ben gerend met tranen in mijn ogen, maar toch niet gehuild. Wie had dat verwacht. Gavin was er in ieder geval blij mee aangezien hij zich nog al ongemakkelijk voelt bij huilende personen. De 7uur durende rit naar Sydney ging erg snel voorbij en voor ik het door had waren we dus alleweer bij Janelle. En toen begonnen de tranen dus, het moment dat ook Gavin weg ging en ik besefte dat dat deel van mijn leven nu voorbij is. Waardoor ze daar thuis dus zaten met een sombere Amber, wat we hebben opgelost met het kijken van Chickflicks. Eigenlijk zou ik zondagavond al naar Sydney gaan, maar aangezien het weer onzettend vies was (en ik niet wou gaan) ben ik een nachtje bij Caroline's moeder gebleven.

De volgende morgen heb ik de trein gepakt om naar de stad te gaan. Eenmaal daar aangekomen heb ik me ingecheckt bij het hostel en ben ik vervolgens wat gaan rondzwerven in de stad. Hier ben ik naar het powerhouse museum gegaan. Het museum opzich vond ik niet heel spectaculair, op het ruimte stuk na. Maar ze hadden een DC legends tentoonstelling wat ik dus wel erg interessant vond. Daarna nog wat meer rondgezworven tot het 6uur was en ik de lichtjes van ViVid kon zien. Het was heel erg mooi, maar aangezien ik het verrekte koud had ben ik toen maar snel naar het hostel gevlucht. Waar ik erachter kwam dat mijn waterfles had gelekt en alles in mijn tas nat had gemaakt. Jep ik weet het, goed begin Amber. Maar ook dat hebben we weer opgelost en vervolgens heb ik de hele avond besteed aan het kletsen met 2 van mijn kamergenoten. Wat een sociale mensen kun je toch vinden in een hostel, wie had dat nou gedacht!

En toen was het dinsdagmorgen, wat inhield dat het avontuur nu toch echt ging beginnen! Na zo stil mogelijk al mijn spullen bij elkaar te hebben geraapt was het tijd om naar het vliegveld gegaan. Daar aangekomen heb ik gewacht op Loes en zijn we samen gaan inchecken. Easy geen probleem, dus toen wachten en toen boarden. En toen zaten we in het vliegtuig. Waar ik dus nog steeds absoluut niet van hou. Wat een horror. Maar ik heb het overleefd, en om kwart over 1 kwamen we aan op het vliegveld van Ayers Rock oftewel Uluru. Hier moesten we wachten tot 2uur en zouden we worden opgehaald door onze tourguide. En daar kwam om 2uur een roze bus aanrijden, yes een zeer mooie roze bus, met een buschauffeur die geweldig is. Wat ik heb geleerd deze paar dagen is dat je de volgende dingen nodig hebt om een goede tourgids te zijn: 1. Een hele hoop filmmuziek en slechte muziek om tijdens je de busrit te vermaken 2. zeer slechte humor. Hmmm, misschien heb ik toch mijn roeping gevonden.

Vanaf het vliegveld zijn we rechtstreeks doorgereden naar de grote rode rots, oftewel Uluru. En wauw wat een gezicht, dan zie je toch ineens na al die plaatjes de beroemde rots in het echt. We hebben de halve rout langs de zijkant gedaan, wat achteraf meer survival dan wandelen was. Het had de afgelopen dagen namelijk ontzettend veel geregend, wat inhield dat het hele wandelpad onderwater stond. Maar hallelujah voor Janelle want we hadden op zondag mijn schoenen nog een paar keer ingespoten. Waardoor ik op het einde een van de weinige was met droge voeten. De tocht was mooi, het landschap was erg indrukwekkend en ik voelde me helemaal geweldig. Ash heeft ons vervolgens weer opgehaald en toen zijn we naar een uitkijkpunt gegaan om nog wat afstandfoto's van Uluru te maken en hier met een snack en sparkly wine naar de zonsondergang te kijken. En toen was het alweer tijd om naar het kampterrein gegaan, waar we in swags gingen slapen! Yeeey, hier had ik dus naar uit gekeken. Maar helaas besloot het te regenen die avond.. Wat inhield dat we nog altijd buiten sliepen alleen onder een afdakje, waardoor we geen sterretjes konden zien, helaas.

En toen werden we wakker, veelste vroeg, om 5uur namelijk. Het was tijd om al onze spullen in te laden te ontbijten en weer in de bus te klimmen. Ash reed ons naar een uitzicht punt van waar we Uluru en Kata Tjuna konden zien, en de zonsopgang konden bekijken. Jep veel zonsopkomsten en ondergangen tijdens deze trip. Helaas was het erg bewolkt wat ons dus niet de mooiste zonsopkomst gaf, maar het was nog steeds geweldig. Vanaf daar reden we door naar Kata Tjuna waar we ongeveer 2/2,5 uur hebben gewandeld. En wat een gweldige tocht was dit, het was echt adembenemend. Lekker een beetje klimmen en klauteren, dat deed me er toch maar weer aan denken waarom ik Noorwegen altijd zo geweldig vond. Na deze tour gingen we terug naar het kampterrein voor een lunch. En na de lunch waren we aan het afwassen en hadden we het over het eten, want ja waar praat je anders over met totaal vreemde. En ik dacht dat ik de gewoon beef had zitten eten, maar nee. Wat bleek, het avondeten was kangoeroe en de burgers tijdens de lunch waren kameel. Interessant, zeer interessant. Ik moet zeggen kameel heeft toch wel mijn voorkeur. Dat was een goeie burger. Denk je dat ze die ook in Nederland verkopen? Als iemand dit weet, let me know please! Na het eten en afwassen hebben we alle spullen weer op de bus geladen en was het een ongeveer 3uur durende rit in de roze bus naar ons nieuwe kampterrein. Hier samen gegeten en toen een perfecte avond gehad. We zaten met zijn alle om een kampvuur, er waren verhalen, er was een gitaar, er werd gezongen, het was perfect! Als ik een favoriete avond zou moeten kiezen staat deze toch wel ver bovenaan het lijstje.Maar toen... dumdumdum... We hoorde ineens geritsel in de tent, waarop iemand de grap maakte "Must be a dingo". Voor de gene die het niet weten, een dingo is basically een wilde hond. Maar toen keek ik eens om mee heen en dacht hmm, ik tel 25 personen, iedereen is hier. Waarop Ash opvliegt om een dingo uit de tent te jagen die het op ons eten gemunt had. En toen was het tijd om te slapen want iedereen was natuurlijk in een zombie staat na zo'n lange dag. En slapen hield in dat we onze swags uitrolde bij het kampvuur om het hier heel cosy te maken. Terwijl we een schitterende sterrenhemel hadden, ik heb er eigenlijk geen worden voor. Het was echt geweldig. En ondertussen hoorde we om ons heen aan alle kanten dingos huilen. Het was perfect.

Al was de morgen iets minder perfect.. Het was om 5 uur namelijk weer tijd om op te staan, wat inhield dat het verrekte koud was. Maar toch sta je dan op en ontbijt je, om vervolgens alle zooi bij elkaar te rapen en weer in de bus te stoppen. Vanaf hier vertrokken we namelijk naar Kings Creek of Kings Canyon. Hier zoude we weer een zonsopgang gaan kijken, maar om deze te bekijken moest we eerst Hartattack hill beklimmen. O god, mijn conditie is dus echt helemaal niets waard. Maar ik heb de top bereikt en heb het overleefd. En de zonsopgang was zeer pretty. De hele tocht was heel erg pretty. We hebben zelfs de "Garden of Eden"bezocht en ik heb er een appel gegeten. Ik weet alleen niet meer of dit een goed of een slecht iets is, naja wat maakt het ook uit. Deze tocht duurde ongeveer 3 tot 4 uur. Hierna zijn we terug gegaan naar het kampterrein voor een 2e ontbijtje.En toen was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en met een andere chauffeur genaamd Sam mee te gaan naar Alice Springs.

Maar nee daar houd het avontuur nog niet op. Om te beginnen hadden we het hilarische toeval dat Sam Nederland geweldig vind. Al heeft hij er afgelopen jaar maar 3 weken doorgebracht, hij had toch wat Nederlands woorden opgepikt. Voornamelijk om Loes en mij gek te maken aangezien het begon met, bitterballen, vlaflip, frikandel speciaal, kip sate etc etc etc. Ja daar krijg je honger van. Het was een ongeveer 5 uur durende rit naar Alice Springs en onderweg maakte we een stop. En kregen we van onze tour een gratis ritje op een kameel!! Ja een kameel!! En aangezien wij natuurlijke goede Nederlanders zijn moesten we dit accepteren, ik bedoel maar, het was gratis. Dit was awesome en hilarisch en alles tegelijk. Al voelde ik me vrij schuldig aangezien ik gister nog een van zijn vriendjes had opgegeten. Maar het was het zeker een ervaring!

Nu verblijven we in een hostel en Alice Springs en vliegen we morgenavond naar Cairns om daar onze reis te vervolgen. Ik weet dat dit een lang verhaal is en volgens mij ben ik nog de helft vergeten. Het komt er op neer dat het een ontzettend geweldige reis was. Een super begin van dit grote avontuur. En een aanrader voor iedereen. Ik kan Mulgas Adventures aanraden #ashtag #ashisthebesttourguideever. En mijn persoonlijk favoriet was Kata Tjuna, ben benieuwd hoe andere erover denken. Volgens mij zou ik zo nog een paar a4tjes kunnen vol schrijven/typen met hoe awesome dus was, dus ik ga maar snel.

Ik zal jullie proberen zo vaak mogelijk een jaloersmakend verhaal te geven, maar ja hostel internet, dat is niet alles natuurlijk.

Foto's volgen.

Veel liefs, van een overenthousiaste Amber.